خدمات بهداشت و درمان در انگستان
بیمارستان های انگلستان جزئی از سیستم بزرگ و گسترده “سیستم سلامت عمومی” انگستان یا به اختصار NHS (https://www.nhs.uk/) هستند. اصطلاح NHS مخفف National Health System است. ان اچ اس بزرگترین سازمان تامین کننده خدمات درمانی در انگلستان و یکی از بزرگترین سیستم های درمانی یکپارچه در سطح جهان است و در سال ۱۹۸۴ تاسیس شد.
مسئولیت قانونگذاری و تعیین سیاست های کلی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان بر عهده پارلمان و وزارت بهداشت می باشد. براساس قانون مصوب نظام سلامت در سال ۲۰۰۶ وزیر بهداشت مسئولیت قانونی دارد در جهت تشویق و گسترش خدمات درمانی همه جانبه و فراگیر اقدام نماید. این خدمات باید رایگان ارائه شوند و تنها هزینه های از پیش تعیین شده از بیمار دریافت گردد. حقوق واجدین شرایط دریافت خدمات ملی سلامت در اساسنامه سازمان خدمات ملی سلامت انگلستان تصریح شده، و مواردی همچون دسترسی عادلانه و بدون تبعیض به خدمات درمانی در چارچوب زمانی خاص برای برخی خدمات، مانند اورژانس و مراقبت های بیمارستانی برنامه ریزی شده را شامل می شود.
بر اساس قانون مراقبت های اجتماعی و درمانی سیستم بهداشت و درمان انگلستان، مصوب سال ۲۰۱۲ ،مسئولیت اجرای خدمات ملی سلامت به یک سازمان دولتی جدید با نام هیئت اجرایی خدمات سلامت واگذار گردید که متعاقبا به سازمان خدمات ملی سلامت انگلستان تغییر نام داد.
خدمات ملی سلامت انگلستان، مسئولیت تعیین بودجه خدمات ملی سلامت، نظارت بر ۲۱۱ گروه ارائه کننده خدمات بالینی محلی، و حصول اطمینان از اجرای دستورات صادره از سوی وزیر بهداشت، از جمله تحقق اهداف کارآیی و اثربخشی خدمات سلامت را بر عهده دارد. در حال حاضر، بودجه سیستم بهداشت و درمان انگلستان در اختیار نهادهای مسئول محلی است. قانون مصوب ۲۰۱۲ ،این نهادهای محلی را موظف می نماید به منظور افزایش هماهنگی در ارائه خدمات محلی و کاهش نابرابری در حوزه سلامت، “هیات های سلامت و رفاه” را تشکیل دهند.
افراد تحت پوشش
در سیستم بهداشت و درمان انگلستان انگلستان، همه افراد تحت پوشش قرار می گیرند. همه افراد “مقیم عادی” انگلستان به طور خودکار تحت پوشش خدمات درمانی قرار می گیرند. برخورداری از این خدمات از طریق سازمان خدمات ۴ ملی سلامت و به صورت رایگان می باشد. اشخاص غیرمقیم دارای کارت بیمه سلامت اروپا نیز می توانند از خدمات ویژه به صورت رایگان برخوردار شوند. سایر افراد از قبیل گردشگران غیر اروپایی و مهاجرین غیرقانونی تنها می توانند از خدمات درمانی در بخش های اورژانسی و بیماری های عفونی خاص به صورت رایگان بهره مند شوند. بیشتر خدمات بیمارستانی خصوصی (عمدتا موارد الکتیو- انتخابی) از طریق بیمه تکمیلی خصوصی اختیاری که ۹/۱۰ درصد جمعیت انگلستان را در سال ۲۰۱۲ پوشش داد، تامین مالی می شود.
خدمات تحت پوشش
در قوانین سیستم بهداشت و درمان انگلستان وزارت بهداشت انگلستان، محدوده دقیقی برای سازمان خدمات ملی سلامت، تعریف نشده و برای بیماران نیز هیچگونه حق مطلقی جهت دریافت خدمات درمانی خاص در نظر گرفته نشده است. با این حال، گسترش پوشش جامع و فراگیر شامل تعداد افراد، خدمات و بیماری های تحت پوشش، از جمله وظایف قانونی وزارت بهداشت می باشد. در واقع، سازمان خدمات ملی سلامت، امکانات و تسهیلات متنوعی از قبیل اقدامات پیشگیری، برنامه های غربالگری، ایمن سازی و واکسیناسیون؛ مراقبت های سرپایی یا بستری در بیمارستان؛ خدمات پزشکی، تامین دارو، مراقبت های دندانپزشکی ضروری در کلینیک، برخی مراقبت های تسکینی، برخی مراقبت های بلند مدت، توانبخشی، فیزیوتراپی (مراقبت های پس از سکته) و ویزیت در منزل توسط پرستاران را فراهم نموده و یا هزینه این نوع خدمات را پرداخت می کند.
به طور کلی، تصمیم گیری در خصوص تعیین حجم و دامنه خدمات فوق بر عهده مسئولان محلی است، اما به موجب اساسنامه سازمان خدمات ملی سلامت، بیماران حق دارند از داروها و درمان هایی استفاده کنند که از طریق ارزیابی های فنی “موسسه ملی تعالی سلامت و خدمات بالینی” مورد تایید قرار گرفته و توسط متخصصین درمانی نیز توصیه شده باشند. در سیستم بهداشت و درمان انگلستان در خصوص آن دسته از داروها و خدمات درمانی که از سوی موسسه ملی تعالی سلامت و خدمات بالینی تایید نشده اند، طبق اساسنامه، تصمیم گیری منطقی بر مبنای مدارک و مستندات بر عهده گروه های ارائه کننده خدمات بالینی محلی است. هر چند، نحوه تصمیم گیری ۵ این گروه ها چندان مشخص نیست. به عنوان مثال، شواهدی مبنی بر تفاوت گسترده در زمینه دسترسی به برخی خدمات درمانی و میزان دسترسی به برخی جراحی ها موجود است.
تامین مالی سیستم بهداشت و درمان انگلستان
برای تامین مالی خدمات درمانی صرف شد که ۸۴ %از این مقدار، عمدتا به مخارج خدمات ملی سلامت اختصاص یافته است. بخش اعظم بودجه سیستم بهداشت و درمان انگلستان از طریق مالیات عمومی و بخش دیگر از طریق بیمه ملی (مالیات حقوق و دستمزد) تامین می شود. در سال های ۲۰۰۷ -۲۰۰۶، حدود ۷۶ درصد از طریق مالیات عمومی و ۱۸ درصد از طریق بیمه ملی تامین گردید. علاوه بر این، سازمان خدمات ملی سلامت از درآمد حاصل از مشارکت در هزینه بیماران، بیمارانی که به طور خصوصی از خدمات این سازمان استفاده می کنند و سایر منابع فرعی نیز برخوردار است.
تامین مالی خصوصی خدمات سیستم بهداشت و درمان انگلستان
بخش عمده هزینه های خصوصی درمانی صرف داروهای غیر تجویزی و دیگر محصولات درمانی مجاز (در مجموع، نیمی از هزینه های خصوصی را به خود اختصاص می دهند) و خدمات بیمارستان های خصوصی از جمله هزینه های تحت پوشش بیمه و غیر بیمه ای می شود. بیشتر خدمات بیمارستان های خصوصی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان، تا حد زیادی به دلیل درمان های انتخابی، از طریق بیمه درمانی اختیاری، تامین مالی می شود. زیرا خدمات درمانی را سریع تر و راحت تر در اختیار بیمار قرار می دهد. اطلاعات معمول چندانی درباره بیمه گذاران خصوصی انگلستان در دسترس نیست. با این حال، نشریه “رقابت و قدرت بازار”، مقاله ای در خصوص بررسی بازار خدمات درمانی بخش خصوصی در سال ۲۰۱۴ به چاپ رسانده است. طبق این بررسی، چهار شرکت بیمه گر حدود ۵/۸۷ درصد از بازار بیمه درمانی خصوصی را در اختیار دارند و سایر شرکت های کوچک بیمه گر نیز باقیمانده آن را پوشش می دهند.
مشارکت در هزینه و پرداخت از جیب
برای این دسته از خدمات تحت پوشش همگانی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان، مشارکت در هزینه به میزان محدودی در نظر گرفته شده است. داروهای تجویزی برای بیماران سرپایی، تحت پوشش پرداخت های تکمیلی هستند (در حال حاضر، سهم مشارکت در هزینه بابت هر قلم داروی تجویزی در انگلستان برابر با ۰۵/۸ پوند، تقریبا معادل ۱۲ دلار آمریکا است). اما در بیمارستان های تحت پوشش خدمات ملی سلامت در سیستم بهداشت و درمان انگلستان، سهم مشارکت در هزینه برای داروهای تجویزی تا حداکثر ۲۱۹ پوند (۳۱۵ دلار آمریکا) در هر مرحله از درمان می باشد. میزان سهم مشارکت در هزینه، در سطح ملی و توسط وزارت بهداشت تعیین می شود. بر اساس اطلاعات منتشره توسط سازمان توسعه همکاری های اقتصادی (OECD) در سال ۲۰۱۲ ،هزینه هایی که اشخاص بابت خدمات سلامت پرداخته اند، ۹ درصد کل هزینه را شامل شده است. در سال ۲۰۱۲، بیشترین سهم پرداختی بیماران به میزان ۵۳ درصد بابت لوازم و تجهیزات پزشکی و ۳۰ درصد جهت اقلام دارویی به ثبت رسیده است.
خدمات رایگان در سیستم بهداشت و درمان انگلستان
در نظام سلامت انگلستان، کودکان زیر ۱۶ سال و کودکان مشغول به تحصیل تمام وقت در سنین ۱۶ تا ۱۸ سالگی، افراد ۶۰ ساله و بالاتر، افراد کم درآمد، زنان باردار و مادرانی که در ۱۲ ماه گذشته زایمان نموده اند، افراد مبتلا به سرطان و دیگر بیماری های خاص بلند مدت و معلولین از مشارکت در هزینه داروهای تجویزی معاف هستند. بیمارانی که تعداد داروهای تجویزی آنها خیلی زیاد است، می توانند گواهی پیش پرداخت هزینه برای یک دوره سه ماهه به مبلغ ۱۰/۲۹ پوند انگلستان (۴۲ دلار آمریکا) و برای ۱۲ ماه، به مبلغ ۱۰۴ پوند (۱۵۰ دلار آمریکا)، خریداری کنند.
بیماران مذکور صرف نظر از اینکه به چه تعداد داروی تجویزی نیاز دارند، برای مدت زمان گواهی، هیچ گونه هزینه دیگری را پرداخت نخواهند کرد. در سال ۲۰۱۳ ،۹۰ %درصد از نسخ تجویزی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان به صورت رایگان پرداخت شدند. خردسالان، دانش آموزان، زنان باردار و زنانی که اخیرا زایمان کرده اند، زندانیان و افراد کم درآمد از مشارکت در هزینه خدمات دندانپزشکی معاف هستند. آزمایش های بینایی سنجی برای خردسالان، افراد بالای ۶۰ سال و افراد کم درآمد، رایگان است. علاوه بر این، خردسالان و افراد کم درآمد جهت دریافت لنز ۶ های اصلاح بینایی، از کمک های مالی برخوردار می شوند. همچنین، هزینه رفت و برگشت به مراکز درمانی برای افراد مشمول “طرح افراد کم درآمد” خدمات ملی سلامت نیز تحت پوشش قرار دارد.
مراقبت های پزشکی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان
مراقبت های پزشکی در سیستم بهداشت و درمان انگلستان عمدتا تحت استانداردهای NHS و با حساسیت فراوان تحت رصد میباشد و چک لیست های متعددی وجود دارد که تمام مراکز بهداشتی و درمانی تحت پوشش سیستم بهداشت و درمان انگلستان موظف به رعایت آن هستند.
مراقبت های اولیه در سیستم بهداشت و درمان انگلستان عمدتا از طریق پزشک عمومی صورت می گیرد. این پزشکان نقش دروازه بان را برای مراقبت های بعدی به عهده دارند. در سال ۲۰۱۳ ،تعداد ۴۰۲۳۶ پزشک عمومی در ۷۹۶۲ گروه بالینی حضور داشتند که به طور متوسط برای هر گروه، تعداد ۷۰۳۴ بیمار و برای هر پزشک عمومی نیز تعداد ۱۵۷۵ بیمار محاسبه گردید. این رقم در مقایسه با ۴۱۲۲۰ مشاوره بیمارستانی (متخصص) و ۵۴۵۷۶ پزشک تحت تعلیم بیمارستانی به ثبت رسیده است. تعداد پزشکانی که به صورت انفرادی مشغول به کار هستند، در حال حاضر ۱۴۰۴ نفر است.
در حالیکه هم اکنون، ۳۵۳۷ گروه بالینی وجود دارد که در هر گروه، پنج پزشک عمومی یا بیشتر طبابت می کنند. در سیستم بهداشت و درمان انگلستان اولین ایستگاهی که بیماران معمولا به آن مراجعه می کنند، ایستگاه پزشک عمومی است و از مردم خواسته می شود که در مطب یکی از پزشکان محلی ثبت نام کنند. اصولا بیماران مختار هستند که پزشک خود را انتخاب کنند. اما واقعیت این است که حق انتخاب، محدودیت دارد. زیرا ظرفیت بسیاری از گروه های بالینی از نظر تعداد بیماران تکمیل بوده و بیمار جدید نمی پذیرند.
در برخی مناطق، برای ارائه خدمات مراقبت های اولیه، مراکزی وجود دارند که نیازی به ثبت نام ندارند. پرداخت های شخصی برای پزشک عمومی محدود به خدماتی است که خارج از حوزه فعالیت سازمان خدمات ملی سلامت می باشد، نظیر انجام آزمایشات پزشکی برای اشتغال یا اهداف بیمه ای، همچنین دریافت مجوز مسافرت یا بیمه. بیشتر پزشکان عمومی (۶۶ درصد) به صورت پیمانکار خصوصی، طبابت می کنند و تقریبا ۶۰ درصد از مراکز درمانی طبق قرارداد های ملی “خدمات پزشکی عمومی” فعالیت می کنند و با تلفیق سرانه خدمات ضروری، پرداخت های اختیاری در ازای خدمات اضافی (برای نمونه خدمات واکسیناسیون برای افراد در معرض خطر، و تشخیص و حمایت زود هنگام از جنون و دیوانگی) و طرح عملکرد اختیاری، هزینه را تامین می کنند.
سهم سرانه بر مبنای فهرست بیماران پذیرش شده در سیستم بهداشت و درمان انگلستان، محاسبه می شود و بر اساس سن و جنس، میزان مرگ و میر محلی، تعداد بیماران در خانه های پرستاری و مسکونی، مازاد فهرست بیماران و مولفه فشار بازار بر هزینه های کارکنان در مقایسه با هزینه های سایرمشاغل، تنظیم ۸ می شود. سهم سرانه هر سه ماه یکبار مورد بازبینی قرار می گیرد تا تغییرات به وجود آمده در تعداد بیماران مشخص شود. پاداش عملکرد (طبق”چارچوب کیفیت و دستاوردها”) حدود یک چهارم از درآمد را تامین می کند و عمدتا به مداخلات بالینی مبتنی بر شواهد برای بیماری هایی همچون دیابت، آسم و سایر بیماری های بلند مدت مربوط می شود.
تقریبا تمام متخصصین در سیستم بهداشت و درمان انگلستان، کارکنان حقوق بگیر بیمارستان های تحت پوشش سازمان خدمات ملی سلامت هستند. آنها می توانند به طور خصوصی در بخش های ویژه ای از سازمان خدمات ملی سلامت یا بیمارستان های خصوصی به طبابت خصوصی بپردازند. هزینه مشاوره های تخصصی سرپایی تحت پوشش خدمات ملی سلامت، از طریق گروه های ارائه کننده خدمات بالینی و با نرخ ملی معین به بیمارستان ها پرداخت می شود. بیماران از حق انتخاب بیمارستان و پزشک متخصص برخوردار هستند. بیشتر مشاوره های تخصصی سرپایی در بیمارستان ها انجام می شوند. بعضی از پزشکان عمومی، مشاوره های تخصصی نیز ارائه می دهند و به صورت جلسه ای یا در قبال خدماتی که انجام می دهند، حق الزحمه می گیرند.
سیستم بهداشت و درمان انگلستان، هزینه برخی از مراقبت های بلند مدت را پرداخت می کند. اما در سال های اخیر، پرداخت این هزینه ها کاهش یافته است. برخلاف خدمات تحت پوشش سازمان ملی سلامت، حمایت اجتماعی تحت پوشش بودجه دولت شامل همه افراد نمی شود. به استثنای خدمات “توانمند سازی” با مدت زمان محدود، ارائه تجهیزات و ایجاد برخی تغییرات در محل سکونت فرد (در بعضی مناطق)، خدمات اطلاع رسانی و مراقبت در منزل مورد نیازسنجی قرار گرفته و بر اساس استطاعت مالی فرد ارائه می شوند. برای نمونه، حمایت کامل دولتی از مراقبت در منزل فقط برای کسانی امکان پذیر است که ارزش دارایی آنها (با احتساب ارزش خانه آنها) کمتر از ۱۴۲۵۰ پوند (۲۰۵۰۰ دلار آمریکا) باشد و طبق بررسی و ارزیابی شورای محلی، به این حمایت نیاز مبرم داشته باشند.
برای بررسی دارایی های تا سقف ۲۳۲۵۰ پوند (۳۳۵۰۰ دلار آمریکا) از جدول تطبیق درآمد استفاده می شود و افرادی که ارزش دارایی آنها بیش از این حد معین باشد، باید هزینه این خدمات ۱۱ را به طور کامل بپردازند. برای ارزیابی میزان نیازمندی افراد، یک چارچوب ملی وجود دارد. با این حال، شوراهای محلی برای تعیین آستانه احراز شرایط برخورداری از کمک های مالی، مستقل عمل می کنند. اشخاصی که واجد شرایط دریافت حمایت های دولتی هستند، می توانند کمک هزینه دریافت کنند. مزایا بگیران می توانند برای خرید خدمات درمانی، بودجه شخصی دریافت کنند.
همچنین در سیستم بهداشت و درمان انگلستان می توانند از مسئولین محلی نیز بخواهند تا از طرف آنها هزینه را پرداخت کنند. برخی از کمک هزینه های اضافی پرداختی به دریافت کنندگان و ارائه دهندگان خدمات سلامت روان مانند کمک هزینه حضور در مراکز درمانی که حداکثر بالغ بر ۳۰/۸۱ پوند انگلیس (۱۱۷ دلار آمریکا) در هفته می شود، معاف از سنجش استطاعت مالی هستند. تعداد نامشخصی از افراد، بودجه لازم در سیستم بهداشت و درمان انگلستان برای خدمات سلامت روان خود را تامین می کنند، بخش کوچکی از این افراد به رغم نیاز شدید به دریافت خدمات، به دلیل اینکه وضعیت مالی آنها از آستانه تعیین شده بیشتر است با هزینه های هنگفتی مواجه می شوند. هدف قانون خدمات درمانی سال ۲۰۱۴ ،کاهش ریسک هزینه های سنگین مراقبت های بلند مدت از طریق تعیین سقف هزینه می باشد (۷۲۰۰۰ پوند یا ۱۰۴۰۰ دلار آمریکا). این قانون در سال ۲۰۱۶ به مورد اجرا گذاشته خواهد شد.
ابتکارات و اصلاحات
در سیستم بهداشت و درمان انگلستان به موجب قانون مراقبت های اجتماعی و خدمات درمانی، ساختارهای خرید و رگولاتوری سازمان خدمات ملی سلامت انگلستان دستخوش اصلاحات شگرفی شدند. این قانون، تعداد ۱۵۰ “بیمارستان هیات امنایی ارائه دهنده مراقبت های اولیه” را منسوخ نمود و گروه های ارائه دهنده خدمات بالینی را تاسیس کرد (در حال حاضر، ۲۱۱ گروه ارائه دهنده خدمات بالینی در سراسر انگلستان مستقر هستند).
هدف از این اقدام، استفاده بهینه از منابع در تصمیم گیری های مربوط به برنامه ریزی و ارائه خدمات درمانی به جمعیت محلی بود. سیستم مدیریتی و اجرایی گروه های ارائه دهنده خدمات درمانی ثانویه متفاوت از مراکز مراقبت های اولیه است. کلیه خدمات عمومی باید از طریق گروه های ارائه دهنده خدمات بالینی، ارائه شده و ریاست این نهاد اجرایی نیز باید بر عهده یک پزشک عمومی باشد و سایر نیروهای درمانی در کنار مدیران حضور داشته باشند. در سال ۲۰۱۴-۲۰۱۳ ،گروه های ارائه دهنده خدمات درمانی ثانویه در حدود نیمی از بودجه سازمان خدمات ملی سلامت را در اختیار داشتند.
کلیه گروه های درمانی مذکور، تحت نظارت سازمان خدمات ملی سلامت انگلستان قرار دارند که بر اساس قانون کشوری تاسیس شده و باید به وزارت بهداشت پاسخگو باشد. علت تاسیس سازمان خدمات ملی سلامت این بود که مجریان و مدیران بخش سلامت ملی در مقابل مداخلات وزارتی دولت، آزادی عمل بیشتری داشته باشند. در برنامه اصلاحات نیز تصور بر این بود که کلیه بیمارستان ها به بنیادهای هیات امنایی خودگردان تبدیل خواهند شد و گروه های ارائه دهنده خدمات بالینی نیز بتوانند با آزادی بیشتری از کمک انواع مختلف ارائه کنندگان خدمات در بخش اختیاری و خصوصی (مستقل از سازمان خدمات ملی سلامت) برخوردار شوند. نظارت کلی بر عهده سازمان دیده بان سلامت می باشد.
ارزیابی تاثیر کامل اصلاحات در این مقطع زمانی، زود هنگام است. اداره ملی ممیزی، فرایند پیاده سازی و اجرای اصلاحات را در سال ۲۰۱۳ -۲۰۱۲ ،مورد ارزیابی قرار داد و متوجه شد که حذف ۱۷۰ سازمان و تاسیس ۲۴۰ نهاد جدید به اخراج ۱۰۰۰۰ نیروی کار تا مارس ۲۰۱۳ منجر شده است (۱۹ درصد آنها مجددا به کار گرفته شدند). ارزیابی تاثیر اصلاحات بر هزینه ها و کیفیت خدمات درمانی، فرایند پیچیده ای خواهد بود. زیرا تفکیک تاثیر اصلاحات از تاثیر فشارهای مالی بر مراقبت های اجتماعی و خدمات درمانی چندان آسان نیست.
سخن پایانی
سیستم بهداشت و درمان انگلستان یکی از بهترین و بروزترین سیستم های مراقبتی و درمانی در جهان است که امروزه با توجه به همه گیری بیماری کرونا، نیاز شدیدی به نیروی کادر درمان دارد و میخواهد این نیاز را با جذب کادر درمان خارجی بر طرف کند. عزیزانی که قصد سفر درمانی و یا اشتغال در کادر درمان انگلستان را دارند میتوانند در تماس با مشاورین مجرب موسسه حقوقی روسان مراحل کار خود را پیگیری نمایید.
